Z historii Instytutu
Papieski Kościelny Instytut Polski jest instytucją kościelną pozostającą w szczególnej zależności od Stolicy Apostolskiej i poddaną władzy oraz nadzorowi Konferencji Episkopatu Polski. Powstał dzięki wizji i staraniom świętego biskupa Józefa Sebastiana Pelczara, który 13 maja 1909 roku uzyskał od Papieża Piusa X pisemną aprobatę i błogosławieństwo. Dom został erygowany 19 marca 1910 r. dekretem św. Kongregacji Konsystorialnej „Religioso Polonae gentis”, pod nazwą Ospizio Polacco. Na siedzibę obrano dom przy via Pietro Cavallini 38.
Powstanie polskiej placówki dla duchowieństwa w Rzymie było niezmiernie ważne w ówczesnej sytuacji rozbiorów. Od samego początku jednym z głównych celów powołania Instytutu do istnienia było - jak to jest wyrażone w „Poufnym memoriale” - umożliwienie kontaktu polskiej hierarchii kościelnej ze Stolicą Świętą. Instytut miał także integrować księży z różnych zaborów i przygotować fundament nowej rzeczywistości Kościoła w Polsce po odzyskaniu niepodległości. Ponadto, miał być oparciem dla polskich biskupów, przybywających do Wiecznego Miasta. Tutaj odbywały się niektóre posiedzenia komisji wspólnej przedstawicieli Watykańskiego Sekretariatu Stanu i przedstawicieli Episkopatu Polski, podczas których w drugiej połowie lat osiemdziesiątych omawiano sprawy relacji Kościoła i państwa. Ojciec Święty Jan Paweł II odwiedził Papieski Kościelny Instytut Polski 5 XI 1980 r.
